اخر تابستونه و جشنای فارغ التحصیلی به راهه. تو ی پیج کلیپای فارغ التحصیلی دانشگاهای مختلفو گذاشته بودن. سر کنجکاوی ی چنتاشونو نگا کردم. بعضیاش جالب بعضیاشم خنوک! ولی خب چیزی ک تو ذهنم اومد این بود ک 6 سال بعد من و همکلاسیامم همینجوری ایم؟ همینجوری صمیمی و خوشحال کنار هم وایمیستیم و عکس میگیریم؟ الان ک اونقد صمیمی نیستیم یا لااقل من این حسو دارم..چون چقدر تلاش کردم برا جمع بودنمون و خوش اخلاق بودن با بقیه ولی تهش یا راهشونو ازم جدا کردن و تو خوشیاشون ادم حسابم نکردن 😑یا پشت سرم گفتم این فلانی بداخلاق چقد خرمثبته پدرمونو دراورد سر جزوه ها😂
یادم نیس کجا اما تو ی وبی خوندم ک وقتی رفتینذبیمارستان و گروه گروه شدین تازه صمیمی میشین
ما کلا ورودی مثبتی هستیم نسبت ب بقیه البته در ظاهر چون باطن ک حالا حالا ها مشخص نمیشه😂 جوری مثبت میزنیم ک بقیه دستمون میندازن و حتی استادام میگن چرا شما فرق دارین😂 یکی از ترم بالاییا میگف چقد شما عجیبین چرا صندلیاتون از جلو پرمیشه؟ صندلیای عقب شما خالیه بعد تو کلاسای دیگه سرش دعواس😂
خلاصه در عین شباهت متفاوتیم و در عیت تفاوت مشابهیم😂 با اینکه خیلی از هم خوشمون نمیاد اما تا الان خدشبختانه دعوا بینمون راه نیفتاده یا چند دسته نشدیم تا ببینیم بعدا چی میشه....فک میکنم همین دور بودنه دلیل اینه ک اصطکاک بینمون کمه. ادم هرچی با یکی صمیمی تر میشه انتظارش ازش بیشتر میشه و احتمال زد و خورد هم بیشتر میشه😂
نمدونم اصن اینا چی بود گفتم..خواستم بنویسم ک بعدا بیام ببینم هنوزم نظرم همینه؟ روز فارغ التحصیلی از الانمون چقد عوض شدیم؟
