کافی

حس عقب ماندن دارم، عقب ماندن از زندگی، انگار ک مدت زیادی خواب بودم، چشمانم بسته بوده و هیچ چیز بدرد بخوری بدست نیاوردم

احساس حقارت، احساس بد بودن، کم بودن، دوست داشته نشدن، گزینه ی دوم بودن، احساس یک هیبت تو خالی، یک طبل پرسر وصدا اما بدرد نخور

Whale

بین خودمون باشه من هنوزم گاهی وقتا یادش ک می افتم ناخوداگاه لبخند میزنم،  بعد یهو نگران میشم ک نکنه ضایع بازی دراورده باشم و فهمیده باشه؟:)

اگه من یکم روابط اجتماعی قوی تری داشتم یا وقتی میخام با کسایی که نزدیک بهم نیستن حرف بزنم اوسگول بازی درنمیاوردم یا خودمو یه آدم بداخلاق و خشک نشون نمیدادم، شاید میتونستیم دوستای خوبی برای هم باشیم

بین خودمون باشه دلم برا صداش هم تنگ شدهD:

دو دیقه بعد اینکه این پستو نوشتم یاد ی چیزی افتادم و گفتم نهههه تو دلت برا اون ادم تو ذهنت تنگ شده ن برا خود واقعیش;)

عشق

بقیه داشتن فیلم میدین و من به بهانه چای کنارشون نشستم

خانوم یه سری کاغذ از تو یک پاکت دراورد و به دوستش نشون داد و گفت: "از وقتی رفته ، من همه ی اتفاقات خوب رو مینویسم تا وقتی برگشت بتونم براش تعریف کنم"

این جمله ب طرز لطیفی عاشقانه بود برام، اون آدم برای اینکه بتونه زمان رو برای معشوقش ب عقب برگردونه داره اتفاقات رو ثبت میکنه، انگار که میخواد ی وقتی همین روزا  و همین سال هایی ک معشوقش از دست دادتشون رو دوباره باهاش زندگی کنه

قشنگه نه؟