اهل

ای که نزدیک تر از جانی... 

و پنهان زِ نگه...

هجر تو  خوشترم آید...

ز وصال دگران.

اقبال لاهوری

دیدین بعضی آدما هستن ک طرز نگاه کردنشون به هم، طرز حرف زدنشون با هم، شوخیاشون و... یه جور خاصیه ک به دل آدم میشینه و دلش میخاد بهشون بگه چقد شما دوتا رو خدا خوب برای هم ساخته. اینا نمیان عشقشونو جار بزنن اصلا شاید هیچ وقت نبینی تو جمع قربون صدقه ی هم برن اما یه جوری ان انگار مث کوه پشت همن. چقد وقتی با همن از غوغای جهان فارغن و وقتی از هم دورن هم حتی شادن به این دلیل ک دلشون ب هم نزدیکه..نمیخام بگم خیلی رویایی و ازین حرفا و بدون دردسر و ناراحتی و دلشکستگی ان اما به قول معروف اهل همن

چیشد ک اینو گفتم؟ داشتم استوری یکیو نگا میکردم..چقد اهل هم بودن، نمیومدن داد بزنن ک ما خوشبختیم و فلان و اینا اما از آرامش و خنده هاشون کنار هم معلوم بود. تو دلم گفتم خدایا هرکیو کنار اهلش بنشون